ممکن است گاهی گریه کنم ولی هیچگاه در تنهایی گریه
نمیکنم
خداوند اینجاست
اشکهای مرا پاک می کند...چون...
قلب من خانه ی خداست
ممکن است گاهی بیفتم و بلغزم اما هرگز در سقوط تنها
نمی مانم
خداوند هست و مرا بلند می کند... چون...
قلب من خانه ی خداست
شاید گاهی رنج بکشم اما هرگز در این رنج کشیدن تنها
نمی مانم
پروردگار مرا از رنجها رها می کند...چون...
قلب من خانه ی خداست
خوشحالم برای اینکه میدانم هرگز تنها نیستم
خداوند همواره با من است...چون...
قلب من خانه ی خداست...
دیروز دوباره کابوس دیدم.. تنهایی... دوری.. حس خفگی.. اکه یه عضو از بدنم جدا شده.. وقتی وبلاگ بهار رو دیدم یاد روزهای محمد افتادم.. روزهای دختر اشتباهی.. روزهایی غم و اندوه و اشک.. روزهای تلخ بغض..
بهار من.. خورشیدت طلوع کرد.. میدانم.. تبی داری به گرمای تابستان...
بهار من.. برگهایت ریخت... دانه دانه افتاد.. روزهای خزانت فرا رسید.. خوب میدانم.. پاییز فدم زنان امد...
بهار من.. میدانم میباری.. از درون.. جاری شدی.. درکت میکنم.. زمستانت نیز فرا رسید..
پس کو شکوفهایت..
بهار من کوو.. بهار بی گل خزان است..
مرا نیز شریک بدان..
مرا ببخش بخاطر دیر خواندنت...
ببخش...